Restoratieve Rechtvaardigheid beschouwt niet straf of vergelding als het juiste antwoord op misdaad, maar herstel van relaties door ontmoeting tussen dader (en diens omgeving) en slachtoffer (en diens omgeving). Het slachtoffer heeft een volwaardige rol (in plaats van een bijrol in de rechtszaal) en de dader wordt beschouwd als mens met een verhaal. Openheid, ‘empowerment’ van slachtoffers (die niet passief maar actief mogen zijn) en afspraken over wat nodig is voor herstel (oprechte excuses, vergoeding van schade etc.) staan centraal. Natuurlijk kan het eerst nodig zijn om de dader vanwege veiligheid voor slachtoffers en anderen in verzekering te stellen, maar het doel is nooit ‘gevangenisstraf omwille van het toebrengen van leed’. Vergelding is geen rechtvaardigheid.
Zie: T. van Willigenburg, Restorative justice as empowerment. How to better serve the goals of punitive retribution, International Journal of Restorative Justice, 2018.
Zie ook: D. Philpott, D., The Justice of Forgiveness, Journal of Religious Ethics 41, (2003), 400-416.